jueves, 18 de abril de 2024

FIESTRA ABERTA (11) Francesca Da Silva

 



A fiestra está aberta e deixa pasar o aire a xeito de palabras.

Palabras fermosas, delicadas, intensas, que agariman e bican.

Palabras que son a extensión dunha muller admirable, poeta toda ela. Poeta cando fala. Poeta cando aperta. Poeta cando vive.

Francesca Da Silva reflicte esa poesía intimista que nos encanta.

Francesca é a ternura e a discreción nas letras do seu nome.

E Francesca Da Silva tiña que estar en Versos e aloumiños.

Por iso, abrímoslle a porta.

Por iso nós gozamos dos seus versos.

Agora, gozade vós.

 

En primeiro lugar, leamos a súa reflexión sobre a poesía.

 

Es difícil escoger entre dos mundos pero al final me quedo con el verbo, la palabra y la rosa.

El poeta ve la estela del ave en el aire, la angustia del fonema y la sílaba, el santuario del misterio, la luz desbaratada de sombras, la vida sin desmayo ni derrota de amor y  sueños. ¿Dónde nace el canto del poeta?

 

 

Francesca Da Silva

 

E deseguido dous fermosos poemas dos poemarios Courel ollos de neno e Sueños de un extraterrestre respectivamente.


O Aire

 

O eco interpreta pezas ao piano, de lonxe no Courel a vida despega as ás.

É imposible volver atopar o camiño do aire.

Chegou a quietude do silencio que non escoito no espello do meu corazón.

 

 




Un niño

 

Vivía en la luz del ocaso, en la entrada hueca de la tierra.

El imperio de las sombras permanece en su camino y un secreto profundo habita en los polos blancos.

El aliento reza dentro de las cuevas, en sus túneles navega un rey fabuloso hacia el centro de la tierra.

En su conciencia primaria respiran las estrellas de hielo en una voz.

Quiero ir con usted.

¿A dónde?

A las alas de la luna.

¡Vamos rápido por aquí!

Siempre me dice lo mismo.

Miente, olvida y se va.

Para que el gorrión viva eternamente el zorro tiene que matar.

Las palabras hieren mis pensamientos como si no fueran mías y la sombra se precipita.

Entiendo el camino de la noche que está vibrando.

La tierra es un hermoso cementerio, es el valor numérico de la vida en el ombligo de la luna.

Entiendo un instante al profundo vacío.

He sido tantas cosas pero al final no soy nada.

¡Nada!

Un niño mira a los ojos de un árbol y sonríe, se reconoce.

Sonríe, mira, se reconoce.

 


viernes, 12 de abril de 2024

Pequena crónica de "POLAVILA DOCAMPO" na memoria de Xabier P. Docampo. Vídeo intervención de Antonio G. Teijeiro

 




O pasado venres, día 5 de abril, no Fórum Metroplitano, A Coruña, tivo lugar un acto fermosísimo: POLAVILA XABIER P. DOCAMPO, na memoria do grande escritor, Xabier Docampo, que ese día cumpriría 78 anos.

Amigas e amigos, institucións, asociacións e particulares foron a base dunhas horas de intensa emotividade, nunha gala baixo a dirección de MªÁnxeles Roca, Paula Carballeira e Chus Fernández.

Unha exposición bibliográfica sobre o querido autor, coas adhesións recibidas das bibliotecas escolares, unha sesión de contacontos para público familiar (Vouche contar un conto) ou a lectura pública e continuada de Catro cartas, un dos seus libros, por parte de amizades de Xabier.

 

Lectura de "Catro cartas"

E a partir das 20:00, comezou a Gala PolaVila Docampo, no auditorio, conducida maxistralmente por Paula Carballeira, Isabel Risco e Lois Pérez.


Paula, Isabel e Lois

Iniciouse cun pequeño vídeo no que escoitamos unhas palabras de Xabier. Emocionante velo e escoitalo.

Xabier P. Docampo


Tras a presentación a cargo das presentadoras (+Lois), Paco Martín, Fina Casalderrey e Xavier Senín falaron do homenaxeado con moito agarimo e emoción.

 

Xavier, Fina e Paco

Deseguido, Daniel Puente Bello, fillo do escritor, leu os poemas do libro Mans, apoiado nunhas marabillosas fotografías súas, nun emotivo silencio.

 


Dores Tembrás, Antía Otero e Antonio García Teijeiro (Yolanda Castaño non puido asistir) leron poemas das súas obras.

 

Dores, Antonio e Antía


De novo, lecturas de textos de Xabier, nas voces de amizades como Francisco Fernández Naval, Mercedes Queixas, Irene Penas e Concha Blanco.

 

Chisco, Mercedes, Irene e Concha

A marabillosa Gala rematou cunha rolda de contos de medo de Lois Pérez, Antonio Reigosa, María da Pontragha e Paula Carballeira.

Uxía, a nosa gran cantora, puxo a súa voz para emocionarnos coas súas cancións. Xunto a boa parte dos participantes e co público posto en pé cerrouse o acto cantando entre todos "O carro" de Manuel María (Fuxan os ventos).


Uxía

E o cartel marabilloso, que anunciou esta homenaxe, foi obra do enorme ilustrador Xosé Cobas.

Un acto inesquecible para os que alí estivemos na honra e na lembranza dunha persoa irrepetible. Imposible esquecer o que ese serán vivimos.

Parabéns ás organizadoras, porque o seu labor foi lucido e eficiente.

 


 


No vídeo que segue a estas palabras, podedes ver a miña intervención emocionada con dous poemas de Se falases de min (Cando caen as follas) e de Poemar o mar.






O acto serviu para atopar e abrazar os amigos e amigas, porque as distancias entre nós 

non nos permiten un contacto directo. Nestas situacións a emoción e os afectos 

estiveron presentes en boa parte dos reencontros.


Mercedes Queixas, Ánxeles Roca, AGT e Antonio Reigosa

 


jueves, 4 de abril de 2024

A LUZ DAS PALABRAS (96) Stella Maris González Balbuena






Admiro profundamente as persoas que levan a poesía dentro. As persoas que teñen a lírica como unha extensión de si mesmas. Que crean en silencio, con humildade, pero cun enorme talento para sentir e expresar sentimentos e partillalos. Persoas que buscan no seu interior esa vida rica que as fai moi comprometidas co ser humano.

É o caso de Stella Maris González Balbuena, que escribe desde dentro, en permanente procura de si mesma.


Stella Maris González Balbuena

De aí que, dende Versos e aloumiños, este blog-revista que camiña polos vieiros da autenticidade, lle solicitamos unha reflexión poética e unha mostra da súa boa poesía.

Ela, moi amablemente ademais, enviounos dous poemas -un deles en versión bilingüe) dunha calidade exquisita, que nos comprace compartir co amplo grupo de seguidores que temos.

Dúas mostras de senllos poemarios: Alma acróbata (2018) e Prosas rotas (2023)

Moitas grazas, Stella, pola túa xenerosidade.


"Crebas", de Manuel Sendón



                                                  La poesía para mí

 

Desahogo de suspiros furtivos del espíritu

 

Plasmado a través de palabras procedente de lo recóndito de una misma, unas veces producidas por emociones internas del microcosmos y otras surgidas de la observación del exterior (macrocosmos).

Al instante se convierten en mariposas, lágrimas, dardos en la mente o en el corazón que serán transmitidos por medio de la palabra escrita u oral.

 

 

                    Comparto de mi poemario Alma Acróbata: Fue a ti, en su versión bilingüe.

                    De Prosas rotas: A proposito de lágrimas.

 

 





Ce fût à toi

 

que je me cramponnai

quand je me précipitai

dans le vide

à travers ce défilé

poursuivie

par d'intimes diables

rendus furieux

 

C'était une chute libre

à mesure que je tombais

se multipliait

la vitesse acquise

 

—loi physique implacable—

 

Je pouvais à peine

ouvrir mes mains

mes bras

ni bouger un membre

de mon corps

Cependant

inconsciemment sans réfléchir

et de manière impulsive

j'ai levé maladroitement

ma main

désespérée

vers quelque chose d'humain

dans ma descente fatale

et là je t'ai rencontré

proche

à ma portée

 

Sans que tu le saches

tu t'es transformé

en un frein solide

à ma chute frénétique

 

 

Fue a ti

 

a quien me así

cuando me precipité

al vacío

por aquel desfiladero,

perseguida

de íntimos diablos

enfurecidos

 

Era una caída libre

a medida que caía

se multiplicaba

la velocidad adquirida

 

—ley física implacable—

 

Apenas podía

abrir mis manos

mis brazos

ni erguir un miembro

de mi cuerpo

 

Sin embargo

inconsciente irreflexiva

e impulsiva

alcé torpemente

mi desesperada

mano

hacia algo humano

en mi fatal descenso

y ahí te topé

próximo

a mis aledaños

 

Desconociéndolo

te convertiste

en consistente asidero

en mi frenética caída

 

                         Alma acróbata, 2018.

 






A propósito de lágrimas


Lágrimas‒riachuelo:

Simétricas

de sabor agridulce

que riegan mis labios

 

Me deleitáis cuando

tibias pausadas una tras otra

salís encadenadas

por el contorno de los ojos

y obedientes seguís hasta el vértice

 

Lágrimas‒río:

Fluido río

cuya inundación

deforma la visión

de sus riberas

—auténticos lienzos impresionistas—

 

Fluis caváis desordenados

meandros y desparramadas

rebosáis de mis cuencos

Os distanciáis de las órbitas

¡lágrimas mías!

para salpicar húmedas

sin lluvia ni viento

el vacío lejano

el inadvertido rostro

 

Lágrimas‒catarata:

Inagotable gigantesca

ruidosa catarata

de donde emanan sollozos

a raudales

desde escarpadas montañas

 

No sois deleite

ni alivio momentáneo

sino terremoto interno

—bomba inminente—

Todo va a estallar:

convulsión

estremecimiento

escozor

 

Duele la nariz

el estómago

los músculos los ojos

y hasta el cráneo

 

Producís llorona catarata

más que alivio extenuación

Qué gran desolación

 

Que ningún sorprendido observador pregunte

¿Qué te sucede?

 

Si la catarata estuviera ya a punto de extinguirse

 

corre el riesgo de que brote de nuevo

¡Con la misma intensidad del inicio!




                                                                                                                                     Prosas Rotas, 2023





martes, 26 de marzo de 2024

AUDIO DA PRESENTACIÓN DO POEMARIO "OS ECOS DO VENTO", DE ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO

 



Coa Libraría Cartabón completamente ateigada de xente, presentouse  o poemario, Os ecos do vento, editado por Kalandraka Editora, nun ambiente de distensión e alto contido lírico e estético.

Introduciu o acto Paz Castro, de Kalandraka, e deseguido Alba Piñeiro falou dos poemas cunha enorme claridade e nun ton afectivo que cativou o auditorio. Fermosa a súa intervención.



Non menos fermosa e interesante foi a disertación sobre as ilustracións de Noemí Villamuza que fixo o prestixioso ilustrador galego, Xosé Cobas, explicando a súa visión estética sobre o labor da ilustradora.

Para rematar o acto, Antonio García Teijeiro, autor dos poemas, explicou a xénese do libro e leu diversos poemas tanto do poemario coma dalgunhas poetas homenaxeadas nel.

 

Un acto fermoso, cheo de agarimo polas artes e as letras, que engaiolou o numeroso público.

 

Se queredes escoitar todo o que se dixo, tedes embaixo o audio do acto.

Grazas a Cartabón polas fotos.





miércoles, 20 de marzo de 2024

FAÍSCAS (18) Juana de Ibarbourou n´"Os ecos do vento"

 



No poemario Os ecos do vento, publicado en galego e en castelán pola Editorial Kalandraka, intento respirar o aire de grandes poetas de ambos lados do Atlántico, escoitar os ecos das súas palabras e animar o lectorado a descubrilas.

Algunhas son ben coñecidas (Beatriz Giménez de Ory, Gloria Fuertes, María Elena Walsh ou Rosalía de Castro, por exemplo), pero outras non tanto ou o seu descoñecemento é total.

Unha delas é a poeta uruguaia Juana de Ibarbourou, nacida en 1892.

De nome verdadeiro Juana Fernández Morales é unha das grandes escritoras de Latinoamérica do século XX.

 

Entusiasmoume a súa poesía dende que caeron nas miñas mans algúns dos seus poemarios.

 

Leamos con agarimo un dos seus poemas e os versos que naceron dentro de min ao escoitar os ecos da súa lírica.


     ESTÍO

 

Cantar del agua del río.
Cantar continuo y sonoro,
arriba bosque sombrío
y abajo arenas de oro.

Juana de Ibarbourou
Cantar…
de alondra escondida

entre el oscuro pinar.

Cantar…
del viento en las ramas
floridas del retamar.

Cantar…
de abejas ante el repleto
tesoro del colmenar.

Cantar…
de la joven tahonera
que al río viene a lavar.

Y cantar, cantar, cantar
de mi alma embriagada y loca
bajo la lumbre solar.



E este é o poema que escribín seguindo os seus ecos

 

 Cantan os paxaros

a brisa do ceo

nas ponlas de prata,

brillantes reflexos.


E cantan nas árbores,

amigas da auga,

cancións misteriosas,

cantigas douradas.

 

Calan os paxaros

remotas palabras,

mentiras perdidas

na choiva da alba.


Calan os paxaros

as sombras aladas,

a pel da tristura

e cen treboadas.

 

E cantan calando.

E calan cantando

os ecos do vento

nas noites de maio.